من و جادوی عشقت

عشق ای هر روز من!چه صفایی دارد که من اینجا خود را به هوس بودن تو دلشاد کنم



در میان سایه روشن های ذهنم،در این طنین پر هیاهوی قلبم ،در هجوم افکار پریشانم

این چه بلوایی ست ؟

این چه احساس زیبایی ست آرامم می کند ؟

من احساسی دارم به لطافت یک نسیم ملایم که به وقت عبور از میان گیسوانت لرزه ای

بر جانم می نشاند بس هوسناک!

احساسی دارم به شیرینی لبخندی بر روی لبانت که هوسی میریزد بر جانم بس خواستنی!

احساسی دارم به زیبایی نگاهت که چشمان افسونگرت را جاودانه می کند در خوابهایم !

احساسی که در تمام نبودنهایت به قدری زیبا مرورت می کند که بودن خویش را در نبودنت

گم می کنم...

احساسی که هر چه بیشتر وبیشتر عاشق ترم می کند و مرا غرق تمنای تو مست تر ومست تر از سختیهای عشقت به جنونم می کشاند...

یاد تو غمی بر جانم می نشاند که من قلب خود را نیز انکار می کنم ،اما این احساس زیبا

عشقی بر روحم می دمد که غمت نیز شادیم می شود...

حس دوست داشتنت ،گر چه می دانم مرا هرگز دوست نداری...

حس خواستنت،گر چه می دانم مرا نمی خواهی...

حسی که انتظار تلخ بازگشتت را به کامم نوش می کند،گر چه می دانم تو برای ابد رفته ای...



حسی که مجنونم می کند و دریچه ای به رویم می گشاید بس دل انگیز...

دریچه ای به نام رویا!!

رویایی با حضور تو...

عشقبازی های من و خیال تو...

نیاز من و ناز کردن های تو...

ناز تو وغمزه غمزه ناز خریدن های من...

اشک من و شانهء تو...

آغوش تو و مستی من در میان بازوانت...

سکوت تو وسکوت من...

چه زیبا حسی ست این حس رویایی...

تمام رنج عشقت را به جان می خرم و می ناب عاشقی را سر می کشم...

عاشقت می مانم...

عاشق عشق و دیوانگی هایش...

عاشق تو و جنون خیال تو...

تنها عاشق شده ام ، تنها عشق می ورزم و تنها هم از غم عشقت جان می دهم...

عزیزکم ،تو نیز این را بدان یکی اینجا هست که همیشه عاشق توست...

عشق اول تا همیشه یاد آدم می مونه

اونی که عاشق شده حال منو خوب می دونه

عشق اول،عشق آخر،عشق اولین و آخر

ای تو تنها یار و یاور،هجرتت نمی شه باور

سفرت خوش ای مسافر،ای پرنده ی مهاجر

تو خزون کوچه ی عشق،من یه برگم،تو یه عابر

منتظر نشسته این دل به هوای تو هنوزم

تا ابد قراره انگار که به پای تو بسوزم

ای خدا غصه نخور از تو فراری نشدم

بعد از آن حادثه در کفر تو جاری نشدم

با وجودیکه به حکم تو دلم زخمی شد

شاکی از آنکه مرا دوست نداری نشدم

ابر را چوب همین سادگی اش ویران کرد

منکه ویرانتر از آن ابر بهاری نشدم

ای خدا غصه نخور باز همین می مانم

من زمین خورده این ضربه کاری نشدم

هرکسی خواست تو رااز من جدا سازد دید

هر چه کردی تو به من از تو فراری نشدم

از همان ابتدا دروغ گفتند!

از همان ابتدا دروغ گفتند!

مگر نگفتند که "من" و "تو" ، "ما" می شویم؟!

پس چرا حالا "من" این قدر تنهاست!

از کی "تو" اینقدر سنگ دل شد؟!...

اصلا این "او" را که بازی داد؟!...

که آمد و "تو" را با خود برد و شدید "ما"!

می بینی

قصه ی عشقمان!

فاتحه ی دستور زبان را خوانده است

به پندار تو : جهانم زیباست ، جامه ام دیباست ، دیده ام بیناست ، زبانم گویاست ، قفسم هم طلاست ، به این ارزد که دلم تنهاست

من خیلی وقت است که

مـــــُـــــــــــــــــــــرده ام

گاهی دیوانگیم گُل می کند ،

می خواهم بروم دور

خیلی دور ...

یک جایی که خودم را فراموش کنم .

فراموش شوم ،

گم شوم ،

نابود شوم .

می خواهم از خود بگریزم ،

بروم خیلی دور .

تا زنده ای

سراغت را می گیرند و حالت را می پرسند.

وقتی بمیری ،

دیگر کسی سراغت را نمی گیرد.

شاید هم وقتی کسی سراغت را نگیرد ،

یعنی

مرده ای ،

نیستی ،

وجود نداری .

هنوز خاطراتت

زیر باران

نفس هایم را تازه می کند

می نویسم باران

تن تب دار پنجره بی قرار می شود

می نویسم باران

گونه های سرخ از آتش شرمم ، شعله می گیرد

می نویسم باران

تو لبخند می زنی

باران می گیرد

سکوت شیشه می شکند

و گونه هایم دل می بندد به نیم دایره ی لب هایت