تنهایم نگذار

روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم

تنهایی را دوست دارم چون بی وفا نیست

تنهایی را دوست دارم چون تجربه اش کردم

تنهایی را دوست دارم چون عشق دروغین در آن نیست

تنهایی را دوست دارم چون در خلوت تنهاییم در انتظار خواهم گریست و هیچ کس اشک هایم را نمیبیند

اما از روزی که با تو آشنا شدم

از تنهایی بیزارم چون تنهایی یاد آور لحظات تلخ بی تو بودن است

از تنهایی بیزارم چون فضای غم گفته سکوتم تو را فریاد میزند

از تنهایی بیزارم چون به تو وابسته ام

از تنهایی بیزارم چون با تو بودن را تجربه کرده ام

از تنهایی بیزارم چون خداوند هیچ انسانی را تنها نیافریده است

از تنهایی بیزارم چون خداوندتو را برایم فرستاد تا تنها نباشم 

از تنهایی بیزارم چون شیرین ترین لحظاتم با تو بودن است

از تنهایی بیزارم چون مرداب مرده ی تنم با آفتاب نگاه تو جان میگیرد

از تنهایی بیزارم چون به قداست شانه هایت ایمان دارم…

از تنهایی بیزارم چون تمام واژه های شعرم با تو بودن را فریاد میزند… 

از تنهایی بیزارم چون هیچگاه تنهایی را درک نکرده ام

همیشه… همه جا… در هر حال…

حضورت را در قلبم حس کرده ام پس بگذار با تو باشم

و عاشقانه در آغوش پر مهر تو بمیرم تا همیشه ماندگار باشم…

 پس تنهایم نگذار…

سارای من ای عزیز رفته ام

برگرد که بی تو در این غروب غم گرفته دلم هوای گریه دارد؛

حالا که رفته ای ودر کنارم نیستی نمی دانم قصه تنهاییم راباکه بگویم حالا دیگربی توبود ونبودم یک معنا می دهد،

یادم هست روزی که بهم گفتی اگر فاصله ی میانمان هزاران دریای خروشان وطوفان زده هم باشد پرنده ای می شوی وبه سویم پرمیکشی که بی تونمانم اماگویا فراموشت شده وخاطره هاراچون قاصدکی بدست باد سپرده ای، برگرد که پنجره پرغبار دلم بار دیگر به سوی شهر امید باز شودوخانه قلبم به بهشت رویا تبدیل شود.

بهشتی که حوریانش حرف های عاشقانه تو،غنچه هایش خنده های مستانه تو،باده هایش نگاه چشمان زیبای تو باشد.

آری   سارای من بیا ببین که چشم به راهت دارم تابرگردی

 خدایا این قصه هایم را ببین باغم نوشتم

من چه کردم این چنین شد سرنوشتم

  من وآوای گرمت راشنودن ، بدین آواغم دل رازدودن

  ازاول کار من دلدادگی بود ، ولیکن شیوه ی تودل ربودن

    قرارعمر من برکاستن بود ، تورابرلطف وزیبایی فزودن

غم شیرین دوری برمن اموخت

سخن گفتن غزل خواندن سرودن

من و شب های غربت تا سحرگاه

چو شمعی گریه کردن ناغنودن

چه خوش باشد غم دل باتوگفتن

  وزان خوشتر امید با توبودن

 بعضی وقت ها  

بعضی وقت ها چیزی می نویسی فقط برای یک نفر،

اما دلـــــــــــت میگیرد وقتی یادت می افتد

که هرکســـــــــــی ممکن است بخواند

جـــــــــــــــــز آن یـــــــــــــــک نــــــــــــــــــــفر

دلم برات تنگ شده

کاش بیای حرفای دلمو بخونی

  دل آزاری 

خوردم قسم

خوردم قسم تا بعد از این با چشم باز عاشق شوم،حالا که آمد دیگری

من میروم خداحافظ خداحافظ

حالاکه دست دیگری بر هم زده دنیای ما،حالا که بر هم میخورد آرامش فردای ما

من میروم خداحافظ خداحافظ

ای تکیه گاه ناتوان از ناامیدی خسته ام،از بیم فرداهای دور بار سفر را بسته ام

گفتی که در سختی و غم پشت وپناهم میشوی،در کوره راه زندگی فانوس راهم میشوی

حالا که پشت پازدن برای توآسان شده حالا که لحظه های تو از آن این وآن شده

من میروم خداحافظ خداحافظ

ای عاشق واقعی:چگونه ستایشت کنم؟

در حالی که قلبت از محبت بی نیاز است.

چگونه نامت را تکرار کنم،نامت زیبا ودلنشین است.

چه داشته ای که اینگونه قلبم را جذب کرده ای؟

من این گونه نبودم تومرا با وا‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه عشق آشنا کردی،

تو هوای دلم را با طراوت کرده ای، زمانی که با تو هستم

بر آسمان بی کران پرواز میکنم پس دوستت دارم چون پایان را نمیدانم.

 تقدیم به کسى که درکنارم نیست، اما حس بودنش به من شوق زیستن مى دهد

غم نگاه آخرت تو لحظه خدافظی،گریه بی وقفه من تواون روزای کاغذی

قول داده بودیم مابه هم که تن ندیم به روزگار،چه بی دووم بود قول ما جدا شدیم آخرکار

تو حسرت نبودنت من با خیالتم خوشم،بارفتنم از این دیار آرزوهاما میکشم

کوله بارم پره حسرت تودلم یه دنیه درده،مث آواره ای تنها تو خیابونی که سرده

با خیالت به سرم میزنه گریم میگیره،آروم آروم دل تنگم داره بی تو میمیره

 ما که رفتیم

ماکه رفتیم ولی یادت باشه دیوونه بودیم ، واسه تو یه عمر اسیر تو کنج این خونه بودیم

ماکه رفتیم تو بمون با هر کسی دوسش داری ، بااونی که پنهونی سر روی شونش میذاری

ماکه رفتیم ولی این رسم وفاداری نبود ، قصه ی چشای تو واسه ما تکراری نبود

ماکه رفتیم ولی مزد دستای من این نبود ، دل من لایق اینکه بندازیش زمین نبود

ماکه رفتیم ولی قدرتو دونسته بودیم بیشتر خواسته بودیم ولی نتونسته بودیم

ماکه رفتیم تو برو دنبال طالع خودت ، ببینم سال دیگه کسی میاد تولدت؟

ماکه رفتیم تو برو با اونکه از راه اومده ، اونکه با اومدنش خنجر به قلب من زده

ماکه رفتیم دل ندیم دیگه به عشق کاغذی ، لااقل می اومدی پیشم واسه ی خدافظی

 میروم 

مینویسم نامه وروزی از اینجا میروم

با خیال تو ولی تنهای تنها میروم

در جوابم شاید اوحتی نگوید :کیستی

شاید او حتی بگوید :لایق من نیستی

میروم  من که عمری با خیالت زیستم

گاهی از من یاد کن اکنون که دیگر نیستم

میخوام تا وقتی که زنده ام ، با خیالت زندگی کنم